Bu makale, Suriyeli şair ve sanatçı Huda Naamani’nin, vecd halinin ifade edilemezliğine yönelik açıklamalarını incelemektedir. Naamani, Kitābü’l vecd ve’t-tevâcüd (Vecd ve Belirtileri Kitabı) başlıklı sufi epik şiirde, vecd tecrübesini, bir sayfaya yazılan kelimelerle ifade etmenin olanaksızlığını doğrular. Böylesi bir semantik söyleyişe açık olan tek mecra, tarif edilmesi mümkün olmayana dair zayıf dilsel işâretler olan tevâcüd yahut belirtilerdir. Tevâcüdün ötesinde, ilâhî sükût tecrübesinin sessizliği bulunmaktadır. Yazar, iki unsurun bir gibi hareket ettiği bir durum olan Kur’ânî terim, berzaha başvurarak, okuyucuyu, tarifi mümkün olmayan ancak sezilip hissedilebilen bir tecrübeye dahil etmek için ses ve rengi kullanır. Naamani, modern, mistik güftelerinde, zikir âyinlerinin akustik ortamını yaratmaktadır.